حماقت انسان راه او را کج میسازد، و دلش از خداوند خشمناک میشود (صحیفه امثال فصل 19 آیه 3)
حقیقتا ما انسانها خودمان بواسطه حماقت های خودمان از راه الله دور می شویم اما جالب اینجاست که همیشه الله را مقصر می دانیم! در حالیکه الله در قرآن فرموده:
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَىٰ قَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿الأنفال: ٥٣﴾
آن بدان خاطر است که الله نعمتی را که بر قومی عنایت فرموده تغییر نمی دهد مگر اینکه خود ایشان تغییر دهندۀ آن (نعمت) باشند و هر آینه الله شنوا و داناست.
پس الله قدر ذره ای به کسی ظلم نمی کند بلکه این ما هستیم که بواسطه حماقت های خود به خودمان ظلم می کنیم و سپس آنرا به قضا و قدر حواله می دهیم!!
إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئًا وَلَٰكِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿يونس: ٤٤﴾
هر آینه الله به مردم بهیچ عنوان ظلم نمی کند لیکن مردم به خودشان ظلم کنندگانند.
لذا حواله کردن بدبیاری ها به قضا و قدر یکی از راه های فرار و پوشاندن حماقت های شخصی است. البته در بعضی موارد استثناء هایی وجود دارد که ماجرای مصیبت های وارد شده به ایوب نبی یکی از آنهاست.
توصیه می شود که صحیفه ایوب با دقت فراوان مطالعه شود.