عربی به معنای "آشکار" و "عریان" است و عربی مبین دلالت به زبانی دارد که هم آشکار است و هم در بین گذارنده (یعنی همه چیز را برای مخاطبش بازگو می کند). این تصور که عربی زبان قومی خاص است، اشتباه و ناشی از عقاید نژادپراستانه برخی اقوام است. بلکه واژۀ عربی وجه تسمیه کلام الله است. دقت کنید که در قرآن عملکرد زبان "آشکار و در میان گذارنده" تشریح شده است:
وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَٰذَا كِتَابٌ مُّصَدِّقٌ لِّسَانًا عَرَبِيًّا لِّيُنذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَىٰ لِلْمُحْسِنِينَ ﴿الأحقاف: ١٢﴾
و پیش از آن، کتاب موسی که پیشوا و رحمت بود (نشانه‌های آن را بیان کرده)، و این کتاب هماهنگ با نشانه‌های تورات است در حالی که به زبانی گویاست، تا ظالمان را بیم دهد و برای نیکوکاران بشارتی باشد!
پس عملکرد زبان آشکار (عربی) و در میان گذارنده (مبین)، آن است که ظالمان را بیم دهد و بشارت باشد و باعث فطانت و حکمت است.
در آیات متعدد تورات و انجیل به آشکار بودن و صریح بودن و در میان گذار بودن کلام اشاره شده، اما به مانند قرآن، هیچ آیه ای زبان تورات یا انجیل را به زبان قوم خاصی نسبت نداده است.