«حور» در قرآن چهار بار به کار رفته است به شرح زیر:
كَذَٰلِكَ وَزَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِينٍ ﴿الدخان: ٥٤﴾
مُتَّكِئِينَ عَلَىٰ سُرُرٍ مَّصْفُوفَةٍ وَزَوَّجْنَاهُم بِحُورٍ عِينٍ ﴿الطور: ٢٠﴾
در دو مورد اول ذکر شده که "حور عین" به ازدواج مردان بهشتی (هُم) در میآیند.
حُورٌ مَّقْصُورَاتٌ فِي الْخِيَامِ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِلَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿الرحمن: ٧٢ تا 74﴾
در مورد سوم تصریح میکند با ضمیر متصل «هنّ» که آنها (یعنی حور عین) را قبلاً انس با جنی لمس نکرده است.
وَحُورٌ عِينٌ كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿الواقعة: ٢٢ تا 24﴾
در بار چهارم نیز جزو نعمات بهشتیان (باز ضمیر مذکر هُم) میباشند. برای بهشتیان.
البته همواره از ضمیر مذکر استفاده شده است.