ابتدا به آیه ذیل از قرآن توجه فرمایید:
وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِندِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿الأنفال: ١٠﴾
و پيروزى جز از نزد الله نيست، كه الله شكست ناپذير [و] حكيم است.
اما در صحیفۀ خروج از تورات مشاهده می کنید که یهوه به موسی امر فرموده که هنگام سرشماری صدقه دهند:
و یهوه به موسی خطاب کرده، گفت: «وقتی که شماره بنی‌اسرائیل را برحسب شمرده شدگان ایشان می‌گیری، آنگاه هرکس فدیه جان خود را به خداوند دهد، هنگامی که ایشان را می‌شماری، مبادا در حین شمردن ایشان، وبایی در ایشان حادث شود (صحیفۀ خروج 30:12، تورات)
آیات فوق به موسی و بنی اسرائیل گوشزد می فرماید که پیروزی در جنگ ها نه بخاطر تعداد نفرات یا شمارگان آنها بلکه بخاطر تایید و یاری الله است اما با توجه به آیات باب 21 کتاب اول تواریخ بنظر می رسد که داوود دچار نوعی غرور در آن زمان شده بود که حتی نظر مشاور خود پیرامون تعداد قوم را گوش نکرد:
يوآب گفت:« یهوه بر قوم خود هر قدر که باشند صد چندان مزيد کند؛ و اي آقايم پادشاه آيا جميع ايشان بندگان آقايم نيستند؟ ليکن چرا آقايم خواهش اين عمل دارد و چرا بايد باعث گناه اسرائيل بشود؟» (اول تواریخ 21:3، عهدعتیق)
پس علت مکروه آمدن سرشماری یا عدم اطمینان داوود به وعده یهوه بر ازدیاد قوم (به تعداد ستارگان آسمان) بوده است یا کم ایمانی او در آن زمان نسبت به یاری های الله در جنگ و حکومت داری است.