واژۀ قرآن به معنای "اعلامیه ایست که در جمع خوانده" می شود، به معنی چیزی است که بلند می خوانند و کنیۀ کلام وحی بطور عام می باشد و شامل همه کتب آسمانی است. به مانند آیه ذیل که در مورد پیشینیان و برخورد التقاطی ایشان نسبت به کلام وحی فرموده شده:
الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ (حجر 91 تا 93)
همانان که اعلامیه را جزء جزء کردند پس سوگند به پروردگارت که ما از همه ایشان سوال خواهیم کرد برای کارهایی که می کردند
برای همین در جای جای کلام وحی شده به محمدنبی برای اشاره به این کلام از عبارت "هذا القران" یعنی این اعلامیه، این خواندنی استفاده شده تا آن را در ادامه خواندنی های قبلی و مصدق آنها معرفی نماید:
وَمَا كَانَ هذا الْقُرْآنُ أَن يُفْتَرَىٰ مِن دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِن تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِن رَّبِّ الْعَالَمِينَ ﴿يونس: ٣٧﴾
و چنان نيست كه اين خواندنی از جانب غير خدا [و] به دروغ ساخته شده باشد. بلكه تصديق [كننده] آنچه پيش از آن است مى‌باشد، و توضيحى دستوراتی است که در آن ترديدى نيست، [و] از پروردگار جهانيان است.