ا = گردآمدن
ل = سمت و سو
ال = به عملکرد گردآمدن و سمت و سو گرفتن حول چیزی دلالت دارد
ال = منسوب به چیزی یا کسی (از این نظر که گرد چیزی سمت و سو گرفته اند)
.... أَدْخِلُوا الَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذَابِ ﴿غافر: ٤٦﴾
ال = به تاکید (تمرکز از گردآمدن) دلالت دارد
بسیاری مواقع معادل فارسی ندارد؛ مثلا موکد رحمن در فارسی "جامع رحمت" است.
بسم الله ال رحمن ال رحیم
به نام خداوند جامع رحمانیت و جامع رحیمیت
نوع دیگر الف و لام، آمدن حرف "الف" به تنهایی در انتهای کلمات است که لسان انجیل مملو از این ترکیب بندی است. در قرآن نیز به وفور یافت می شود:
...قَدْ أَنزَلَ اللَّهُ إِلَيْكُمْ ذِكْرًا ﴿الطلاق: ١٠﴾
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا ﴿الأحزاب: ٤١﴾
كَذَٰلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ وَقَدْ آتَيْنَاكَ مِن لَّدُنَّا ذِكْرًا ﴿طه: ٩٩﴾
پس عملکرد الف و لام گردآمدن و سمت و سو دادن است که در معانی چون انتساب و تاکید در لسان وحی ظاهر شده است.