1) پیامبران "نبوت" کرده اند نه سلطنت. قرآن فرموده که تنها وظیفه انبیاء ابلاغ کلام وحی به مردم بوده است و لاغیر:
...وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ ﴿النور: ٥٤﴾
و نیست بر رسول مگر ابلاغ آشکار (پیام الله)
2) قرآن به محمد گوشزد می کند که به مردم بگو که من وکیل شما نیستم:
قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكُمْ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَمَا أَنَا عَلَيْكُم بِوَكِيلٍ ﴿يونس: ١٠٨﴾
بگو: «اى مردم، حق از جانب پروردگارتان براى شما آمده است. پس هر كه هدايت يابد به سود خويش هدايت مى‌يابد، و هر كه گمراه گردد به زيان خود گمراه مى‌شود، و من وکیل شما نيستم.»
3) قرآن به محمد فرموده که به مردم بگو که من نمی توانم شما را بر چیزی مکلف کنم:
قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ ﴿ص: ٨٦﴾
بگو از شما درخواست دستمزدی ندارم و من از کسانی که شما را مکلف به کاری کنند نیستم
4) قرآن به محمد فرموده که محمد اختیار دار رشد یا ضرری برای مردم نیست:
قُلْ إِنِّي لَا أَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَلَا رَشَدًا ﴿الجن: ٢١﴾
بگو هر آینه من مالک هیچ ضرر و رشدی برای شما نیستم
5) قرآن فرموده که تنها فتوا دهنده وحکم کننده در دین، الله است نه حتی پیامبر:
وَيَسْتَفْتُونَكَ فِي النِّسَاءِ قُلِ اللَّهُ يُفْتِيكُمْ فِيهِنَّ وَمَا يُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتَابِ فِي يَتَامَى النِّسَاءِ اللَّاتِي لَا تُؤْتُونَهُنَّ مَا كُتِبَ لَهُنَّ وَتَرْغَبُونَ أَن تَنكِحُوهُنَّ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الْوِلْدَانِ وَأَن تَقُومُوا لِلْيَتَامَىٰ بِالْقِسْطِ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِهِ عَلِيمًا ﴿النساء: ١٢٧﴾
و از تو فتوا می خواهند پیرامون زنان، بگو که الله در مورد زنان به شما فتوا می دهد و همچنین در مورد آن دستوراتی که بر شما خوانده می شود در مورد زنان یتیمی که حق آنچکه الله برای ایشان مقرر کرده است را بدیشان نرسانده اید و رغبت دارید که با ایشان ازدوا کنید و در مورد بچه های مستضعفین که اینکه قسط (دستورات الله) را در مورد زنان یتیم اقامه کنید و هر آنچکه از کار نیک انجام دهید هر آینه الله به آن دانا است.
جمع بندی:
هیچ پیامبری بر مردم حق حکومت نداشته است بالاخص محمد نبی. اما آن پیامبران بنی اسرائیلی که بر مردم حکومت کرده اند از جانب الله به خلافت برگزیده شده اند، نه اینکه توسط مردم به حکومت نصب شده باشند!!
آیات ذیل صریحا می بینیم که بنی اسرائیل سرخود دست به نصب هیچ حکومتی نمی زنند، بلکه به سوی نبی می روند و از نبی می خواهند که از الله سوال کرده تا الله برای ایشان فردی را به حکومت منصوب کند!! (الله منصوب کند نه مردم!!)
أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ مِن بَعْدِ مُوسَىٰ إِذْ قَالُوا لِنَبِيٍّ لَّهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُّقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ قَالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِن كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ أَلَّا تُقَاتِلُوا قَالُوا وَمَا لَنَا أَلَّا نُقَاتِلَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِن دِيَارِنَا وَأَبْنَائِنَا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِيلًا مِّنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ ﴿البقرة: ٢٤٦﴾
آيا از [حال] سران بنى اسرائيل پس از موسى خبر نيافتى آنگاه كه به پيامبرى از خود گفتند: «پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پيكار كنيم»، [آن پيامبر] گفت: «اگر جنگيدن بر شما مقرر گردد، چه بسا پيكار نكنيد.» گفتند: «چرا در راه خدا نجنگيم با آنكه ما از ديارمان و از [نزد] فرزندانمان بيرون رانده شده‌ايم.» پس هنگامى كه جنگ بر آنان مقرر شد، جز شمارى اندك از آنان، [همگى] پشت كردند، و خداوند به [حال] ستمكاران داناست.
شرح همین فراز از قرآن کریم در آیات کتاب اول ساموئل بیان شده است:
پس جمیع مشایخ اسرائیل جمع شده، نزدسموئیل به رامه آمدند. 5 و او را گفتند: «اینک توپیر شده‌ای و پسرانت به راه تو رفتار نمی نمایند، پس الان برای ما پادشاهی نصب نما تا مثل سایرامتها بر ما حکومت نماید.» 6 و این امر در نظرسموئیل ناپسند آمد، چونکه گفتند: «ما راپادشاهی بده تا بر ما حکومت نماید.» و سموئیل نزد خداوند دعا کرد. 7 و خداوند به سموئیل گفت: «آواز قوم را در هر‌چه به تو گفتند بشنو، زیرا که تو را ترک نکردند بلکه مرا ترک کردند تا برایشان پادشاهی ننمایم. 8 بر‌حسب همه اعمالی که از روزی که ایشان را از مصر بیرون آوردم، بجا آوردند و مرا ترک نموده، خدایان غیر را عبادت نمودند پس با تو نیز همچنین رفتار می‌نمایند. 9 پس الان آواز ایشان را بشنو لکن بر ایشان به تاکید شهادت بده، و ایشان را از رسم پادشاهی که بر ایشان حکومت خواهد نمود، مطلع ساز.» (صحیفه اول ساموئل فصل 8 آیات 4 الی 9)
نتیجه:
هیچ پیامبری حق حکومت نداشته مگر آنان که از جانب الله (نه مردم) این حق را دریافت کرده باشند. پس مردم حق منصوب کردن هیچ حاکمی را از جانب خدا ندارند.