اولا)
آیه 9 سوره جمعه هدف از اقامه صلات و کارکرد آن را "ذکرالله" عنوان نموده است:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نُودِيَ لِلصَّلَاةِ مِن يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَىٰ ذِكْرِ اللَّهِ وَذَرُوا الْبَيْعَ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿الجمعة: ٩﴾
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، چون براى نماز جمعه ندا درداده شد، به سوى ذكر خدا بشتابيد، و داد و ستد را واگذاريد. اگر بدانيد اين براى شما بهتر است.
بدین ترتیب، هر صلات و نمازی که با معیارهای آیات قرآن هماهنگی داشته باشد صد در صد مورد پذیرش حق تعالی الله رحمان است و هیچ انسانی نمی تواند به چنین صلاتی خدشه ای را وارد کند.
ثانیا)
در آیات قبل یعنی آیات 101 و 102 سوره نساء توجه کنید که بحث اضطرار و اقامه صلات در شرایط جنگی است و به قراردادن محافظان یا حمل اسلحه هنگام صلات اشاره نموده که با صلات معمولی که در حالت اطمینان و امنیت برگزار می شود صد در صد فرق دارد. برای همین در آیه 103 سوره نساء می فرماید که "چون صلات را به اتمام رساندید" کماکان الله را در همه حال چه ایستاده چه نشسته ذکر کنید تا کاستن صلات در شرایط جنگی مسبب نسیان و دوری از یاد الله نگردد. برای همین در ادامه آیه تاکید کرده که مادامیکه امنیت و اطمینان برای تان حاصل شد، صلات را مجددا و به شکل معمول که ذکر کثیر الله و آیات الله در آن موج بزند، اقامه کنید.
این ها تاکیدات قرآن بر اقامه صلات است و ربطی به تفاوت صلات و ذکر الله ندارد. چرا که قرآن یکی از ویژگی های منافقین را اینطور تشریح کرده است:
إِنَّ الْمُنَافِقِينَ يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَهُوَ خَادِعُهُمْ وَإِذَا قَامُوا إِلَى الصَّلَاةِ قَامُوا كُسَالَىٰ يُرَاءُونَ النَّاسَ وَلَا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا ﴿النساء: ١٤٢﴾
منافقان، با الله نيرنگ مى‌كنند، و حال آنكه او با آنان نيرنگ خواهد كرد؛ و چون به نماز ايستند با كسالت برخيزند. با مردم ريا مى‌كنند و الله را جز اندكى ياد نمى‌كنند.
بنابراین منظور از اقامه صلات و ذکر الله در همه جای قرآن یکی است بطوریکه حتی قرآن به اقامه صلات به صورت سواره یا پیاده (یعنی در حرکت) نیز اشاره کرده و مجددا هدف از این صلات را ذکر الله برشمرده است:
حَـٰفِظُوا۟ عَلَى ٱلصَّلَوَ‌ٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ الوسْطَی وَقُومُوا۟ لِلَّهِ قَـٰنِتِينَ فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًۭا ۖ فَإِذَآ أَمِنتُمْ فَٱذْكُرُوا۟ ٱللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمْ تَكُونُوا۟ تَعْلَمُونَ ﴿البقرة: 238 و ٢٣٩﴾
بر نمازها و نماز ميانه مواظبت كنيد، و خاضعانه براى الله به پا خيزيد. پس اگر بيم داشتيد، پياده يا سواره؛ و چون ايمن شديد، الله را ياد كنيد كه آنچه نمى‌دانستيد به شما آموخت.
پس هر بخشی از تعلیم وحی و هر تسبیحی که از قرآن و کتب من قبل به ما رسیده است وسیله ای است تا صلات را بدان اقامه نماییم.