در سوره توبه قرآن مشخص فرموده که منظور از جنگ و کشتار مشرکین، جنگ با کسانی است که 1) یا علیه مسلمانان دست به شمشیر برده اند یا 2) مسلمانان را به زور از سرزمین های شان اخراج کرده اند:
أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُم بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿التوبة: ١٣﴾
چرا با گروهى كه سوگندهاى خود را شكستند و بر آن شدند كه فرستاده [خدا] را بيرون كنند، و آنان بودند كه نخستين‌بار [جنگ را] با شما آغاز كردند، نمى‌جنگيد؟ آيا از آنان مى‌ترسيد؟ با اينكه اگر مؤمنيد خدا سزاوارتر است كه از او بترسيد.
فلذا قرآن شریف فقط در این دو حالت مجوز جنگ و کشتار کفار یا مشرکین را داده است و در غیر این دو صورت هیچ مومنی حق کشتن انسان دیگری را ندارد. در جایی دیگر قرآن می فرماید:
لَّا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَلَمْ يُخْرِجُوكُم مِّن دِيَارِكُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ إِنَّمَا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ قَاتَلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَأَخْرَجُوكُم مِّن دِيَارِكُمْ وَظَاهَرُوا عَلَىٰ إِخْرَاجِكُمْ أَن تَوَلَّوْهُمْ وَمَن يَتَوَلَّهُمْ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿الممتحنة: 8 و ٩﴾
الله شما را از كسانى كه در [كار] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكرده‌اند، باز نمى‌دارد كه با آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت ورزيد، زيرا الله دادگران را دوست مى‌دارد الله فقط شما را از دوستى با كسانى باز مى‌دارد كه در [كار] دين با شما جنگ كرده و شما را از خانه‌هايتان بيرون رانده و در بيرون‌راندنتان با يكديگر همپشتى كرده‌اند. و هر كس آنان را به دوستى گيرد، آنان همان ستمگرانند.
بنابراین هر قتل نفسی که خلاف این دو مورد آیات انجام شود، ضد قرآنی است.
در ضمن افسانه هایی چون بنی قریظه و غیرو همگی از بطن احادیث و روایات و تاریخ بیرون پریده اند و حدیث و روایت و تاریخ در دین اسلام محل هیچ اعتبار و اعتنایی نمی باشند.