از منظر آیات تورات، انجیل و قرآن:
1) زمان خلقت محور است. یعنی این خالق است که با رقم زدن خلقت ماهیت زمان و المان های سازنده آن را می سازد:
و خدا گفت: «نیرها در فلک آسمان باشند تا روز را از شب جدا کنند و برای آیات و زمانها وروزها و سالها باشند (تورات مقدس، صحیفه پیدایش فصل 1 آیه 14)
وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً لِّتَبْتَغُوا فَضْلًا مِّن رَّبِّكُمْ وَلِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ وَكُلَّ شَيْءٍ فَصَّلْنَاهُ تَفْصِيلًا ﴿الإسراء: ١٢﴾
و شب و روز را دو نشانه قرار داديم. نشانه شب را تيره‌گون و نشانه روز را روشنى‌بخش گردانيديم تا [در آن،] فضلى از پروردگارتان بجوييد، و تا شماره سالها و حساب را بدانيد و هر چيزى را به روشنى باز نموديم.
هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ مَا خَلَقَ اللَّهُ ذَٰلِكَ إِلَّا بِالْحَقِّ يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿يونس: ٥﴾
اوست كسى كه خورشيد را روشنايى بخشيد و ماه را تابان كرد، و براى آن منزلهايى معين كرد تا شماره سالها و حساب را بدانيد. خدا اينها را جز به حق نيافريده است. نشانه‌ها[ى خود] را براى گروهى كه مى‌دانند به روشنى بيان مى‌كند.
بنابراین از نظر آیات کلام وحی المان های سازنده زمان، خورشید و ماه و ستارگان و نور و روشنایی همگی توسط خالق یعنی "یهوه الله" خلق شده اند. این المان ها با فرا رسیدن قیامت نابود می شوند و لذا ماهیت زمان به صورتی که می شناسیم با فرا رسیدن قیامت تغییر خواهد کرد:
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿التكوير: ١﴾
آنگاه که خورشید کور گردد
اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ ﴿القمر: ١﴾
قیامت نزدیک شد و ماه شقه شقه شد
وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ ﴿التكوير: ٢﴾
و آنگه كه ستارگان همى‌تيره شوند،
بنابراین ماهیت اصلی زمان از منظر آیات قرآن و انجیل و تورات "خلقت محور" بودن آن است.
از منظر آیات قرآن انجیل و تورات:
2)زمان ماهیت تکرار شونده دارد. یعنی زمان از آنجا که خلقت محور است و بر اساس المان هایی که پروردگار خلق نموده شکل گرفته، سیکلیک یا دوره ای یا دارای تناوب یا تکرار شونده نیز هست. این در حالی است که در دیدگاه سکولار که به وحی قائل نمی باشد زمان ماهیتی قراردادی و عموما خطی دارد. در آیات قرآن و کتب من قبل پیرامون ماهیت تکرار شونده زمان داریم:
آفتاب طلوع می‌کند و آفتاب غروب می‌کند وبه‌جایی که از آن طلوع نمود می‌شتابد. باد بطرف جنوب می‌رود و بطرف شمال دور می‌زند؛ دورزنان دورزنان می‌رود و باد به مدارهای خود برمی گردد. جمیع نهرها به دریاجاری می‌شود اما دریا پر نمی گردد؛ به مکانی که نهرها از آن جاری شد به همان جا بازبرمی گردد (صحیفه جامعه فصل 1 آیات 5 تا 8)
وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ ﴿الأنبياء: ٣٣﴾
و اوست آن كسى كه شب و روز و خورشيد و ماه را پديد آورده است. همه در مدار رفت و آمد می کنند
لذا زمان از منظر وحی ماهیتی تکرار شونده دارد و خطی نیست.
نتیجه:
زمان از منظر آیات قرآن و تورات و انجیل ماهیتی خلقت محور و تکرار شونده دارد. این در حالی است که در دیدگاه سکولار ماهیت زمان و تعریف آن قراردادی است و اساسا زمان فقط ماهیتی خطی دارد و آن را فقط به گذشته، حال و آینده تقسیم می کنند. در حالیکه در آیات کلام وحی زمان ماهیتی سیکلیک و تکرار شونده دارد.