موضوع "نیاز" نیست. چرا که الله به هیچ چیزی "نیازی" ندارد:
يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ ﴿فاطر: ١٥﴾
اى مردم، شما به الله نيازمنديد، و الله است كه بى‌نياز ستوده است.
اما در مورد لعن و نفرین:
وَقَالُوا قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَل لَّعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَقَلِيلًا مَّا يُؤْمِنُونَ ﴿البقرة: ٨٨﴾
و گفتند: «دلهاى ما در غلاف است.» [نه، چنين نيست] بلكه الله به سزاى كفرشان، لعنتشان كرده است. پس آنان كه ايمان مى‌آورند چه اندك شماره‌اند.
فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ ..... ﴿المائدة: ١٣﴾
پس به [سزاى] پيمان شكستنشان لعنتشان كرديم ....
با توجه به آیات فوق (و آیات مشابه آن که تعدادشان در قرآن بالا است) کاملا روشن و واضح است که الله "از روی دلیل" که همان کفر و پیمان شکنی انسان هاست، ایشان را لعن می نماید. همچنین در آیات قرآن مشخص است که الله برکت را نیز بواسطه ایمان و پایبندی به عهد و میثاق الهی بر انسان ها جاری می سازد:
قِيلَ يَا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلَامٍ مِّنَّا وَبَرَكَاتٍ عَلَيْكَ وَعَلَىٰ أُمَمٍ مِّمَّن مَّعَكَ وَأُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿هود: ٤٨﴾
گفته شد: «اى نوح، با سلامی از جانب ما و بركتهايى بر تو و بر گروههايى كه با تواند، فرود آى. و گروههايى هستند كه به زودى برخوردارشان مى‌كنيم، سپس از جانب ما عذابى دردناك به آنان مى‌رسد.»
نتیجه:
الله به لعن و نفرین کردن یا برکت دادن انسان نیازمند نیست. بلکه این انسان است که بواسطه عملکردش، خودش را مشمول لعن و نفرین و عذاب یا برکت و سلامتی الهی می نماید.