مبنای فهم کلمات، عملکرد ریشه آنها در لسان وحی است، نه اِعراب یا آوا یا اوزان و نواهای آنها !
برای این منظور به بررسی ریشه و برخی از مشتقات عالَم و عالِم در لسان وحی می پردازیم تا عملکرد آن ریشه آشکار گردد:
عالَم و عالِم هر دو از ریشه עלם (علم) و بنیان ترکیبی دو حرف عین (ע) و لام (ל) بوجود آمده اند. بعنوان مثال به کارکرد یکی از مشتقات این ریشه در لسان وحی توجه فرمایید:
ויגד לך תעלמות חכמה כי כפלים לתושיה ודע כי ישה לך אלוה מעונך (صحیفه ایوب فصل 11 آیه 6)
و اسرار حکمت را برای تو بیان کند. زیرا که درماهیت خود دو طرف دارد. پس بدان که خدا کمتراز گناهانت تو را سزا داده است
همانطور که مشاهده می شود ریشه علم در آیه فوق در مشتقی ظاهر شده که به عملکرد "اسرار" دلالت دارد (עלמות). مجددا به آیه ای دیگر از لسان وحی توجه کنید:
הלא אלהים יחקר זאת כי הוא ידע תעלמות לב (مزامیر فصل 44 آیه 21)
آیا خدا این را غوررسی نخواهد کرد؟ زیرا او خفایای قلب رامی داند
مشاهده می شود که در آیه فوق از زبور ریشه علم در مشتقی ظاهر شده که به عملکرد "خفایا" دلالت دارد (עלמות). مجددا به آیه ای دیگر از لسان وحی توجه فرمایید:
מבכי נהרות חבש ותעלמה1 יצא אור (صحیفه ایوب فصل 28 آیه 11)
نهرها را از تراوش می‌بندند و چیزهای پنهان شده را به روشنایی بیرون می‌آورند
در آیه فوق از صحیفه ایوب نیز ریشه علم در مشتقی ظاهر شده که به کارکرد "پنهان شده" دلالت دارد (עלמה). به نمونه ای دیگر از کارکرد این ریشه اینبار در قرآن توجه فرمایید:
وَ عَلَامَاتٍ ۚ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ (نحل 16)
و نشانه‌هايى [ديگر نيز قرار داد]، و آنان به وسيله ستاره [قطبى] راه‌يابى مى‌كنند
در آیه فوق از قرآن، ریشه علم در مشتقی ظاهر شده که به عملکرد "از پنهانی درآوردن" دلالت دارد چرا که هر نشانه ای، آشکارکنندۀ یک چیز مخفی و پنهان است.
جمع بندی:
بررسی آیات فوق نشان میدهد که ریشه "علم" در لسان وحی به کارکرد "مخفی بودن" یا "از مخفی درآوردن" چیزی دلالت دارد. دقیقا بخاطر همین عملکرد است که عالَم و عالمین در آیات قرآن به پیدا و پنهان این جهان و آن جهان دلالت دارد:
... وَمَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْمًا لِّلْعالَمِينَ ﴿آل‌عمران: ١٠٨﴾
.... و الله خواستار ذره ای ظلم برای پیدا و پنهان این جهان و آن جهان، نیست
عالِم نیز به کسی دلالت دارد که به کشف خفایا و چیزهای پنهان نائل شده است:
أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿الشعراء: ١٩٧﴾
آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى‌اسرائيل آنرا می فهمند؟
نتیجه:
عملکرد و معنای کلمات وابسته به کارکرد ریشه آنها و حروف تشکیل دهنده آن در آیات لسان وحی است، نه اِعراب یا آوا یا اوزان و نواهایی که کاتبین از روی تجربه شخصی بر روی آنها قرار داده اند. بنابراین، تشکیلات هیچگونه اصالتی ندارند و عالَم خواندن یا عالِم خواندن یک کلمه، معنای آنرا تغییر نمیدهد، چرا که معنا و کارکرد کلمات در بطن لسان وحی مهر و موم شده اند و کسی نمی تواند با دستکاری اِعراب، معنای کلمات وحی را تغییر دهد! بنابراین، مشخص شد که معنای کلمات به اِعراب آنها وابسته نیست. بلکه حروف یک ریشه معنای آن را مشخص می سازند.