دقیقا برعکس و خلاف نظر شما، بیشترین ضمایر سوم شخص از نظر آماری در تورات وجود دارد! اما این را بدانید که آمار و درصدها در این زمینه هیچ اهمیتی ندارند. در تورات و قرآن ترکیبی از ضمایر "ما"، "او" و "من" برای ارجاع به الله بکار رفته ولی اینکه در کدام کتاب چند درصد از کدام ضمیر استفاده شده، اصلا دارای اهمیت نیست. چرا که نهایتا در هر حالتی مصدر و مرجع کلام الله است.
مثلا در قرآن می فرماید:
نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿الحجر: ٤٩﴾
به بندگانم خبر بده هر آیینه من، منم آمرزنده مهربان
و فرموده:
... إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿القصص: ١٦﴾
... هر آیینه او، او آمرزنده مهربان است.
آیات فوق، علیرغم اینکه با ضمایر مختلفی بیان شده اند، توجه مخاطب را به دو تسمیه "غفور" و "رحیم" بودن خداوند جلب می نمایند. فی الواقع ضمایر در دو مثال فوق دلالت بر وجه تنزیلی یعنی نقش جبرئیل و ملائکه در نزول وحی دارند. لیکن حکم آیه که محور و فوکوس توجه و درس آیه است، اشاره به "غفور بودن" و "رحیم بودن" خداوند دارد.
نتیجه
بررسی "ادبیات محور" یا "ژانرمحور" متن وحی، رویکردی نادرست است. چرا که ادبیات و المانها و دستگاه های آن، تولید انسان است. در حالیکه کلام وحی از جانب خالق انسان نازل شده است. رهنمودهای کلام وحی مملو از ضمایر مختلف متکلم وحده، متکلم مع الغیر و سوم شخص است. لیکن آنچکه اهمیت دارد آن است که همه کلام وحی ذیل نظارت الله نازل شده است. این است که باید محل توجه باشد.