در تورات آیات متعددی در خصوص انفاق از محصول کشتزار و قربانی کردن از گله برای مساکین و فقرا وجود دارد. لیکن تورات حتی در خصوص درو کردن محصول زمین نیز می فرماید:
«و چون حاصل زمین خود را درو کنید، گوشه های مزرعه خود را تمام نکنید، و محصول خود را خوشه چینی مکنید. و تاکستان خود را دانه چینی منما، و خوشه های ریخته شده تاکستان خود را بر مچین، آنها را برای فقیر و غریب بگذار، من یهوه خدای شما هستم (تورات صحیفه لاویان فصل 19 آیات 9 و 10)
توجه کنید که آیات فوق خطاب به صاحب کشتزار و مالک باغ است.
این در حالی است که آیه ذیل خطاب به فردی است که وارد باغ دیگری می گردد:
چون به تاکستان همسایه خود در آیی، از انگور هر چه میخواهی به سیری بخور، اما در ظرف خود هیچ مگذار (تورات صحیفه تثنیه فصل 23 آیه 24)
آیات فوق به افرادی که از محصولات باقی مانده از کشتزارها استفاده میکنند دستور داده که جانب اعتدال را رعایت کرده و در حد میل و قدر شکم خویش از محصولاتی که باقی گذاشته شده تناول کنند. چرا که آنچکه باقی گذاشته شده برای همه است نه از آن یک نفر!
نتیجه
در تورات صحیفه لاویان فصل 19، خداوند به مالکین کشتزارها دستور داده که بخشی از محصولات باغ را به غریبان و افراد سائل اختصاص دهند. لیکن در تورات صحیفه تثنیه 23:24 خداوند به افراد سائل یا غریب یا هر کسی که وارد کشتزار می شود دستور داده تا جانب تعادل را رعایت نمایند و تنها از آن میزان که در حد میل خویش است در همان جا تناول کند و چیزی از آن کشتزار خارج ننماید. علت آن است که این محصولات به غریبان و فقیران دیگر نیز اختصاص دارد و قرار نیست یک نفر سهم همه را از آن خود نماید!