در آیات زبور پرسشی برای انسان طرح می شود و میفرماید:
ای فرزندان انسان تا به کی جلال من عار خواهد بود، و بطالت را دوست داشته، دروغ را خواهید طلبید؟ سلاه! (مزامیر یا زبور فصل ٤ آیه ٢)
همین سوال در قرآن نیز مطرح شده و می فرماید:
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَجَعَلَ لَكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم بَنِينَ وَحَفَدَةً وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَتِ اللَّهِ هُمْ يَكْفُرُونَ ﴿النحل: ٧٢﴾
و الله براى شما از خودتان همسرانى قرار داد، و از همسرانتان براى شما پسران و نوادگانى نهاد و از چيزهاى پاكيزه به شما روزى بخشيد. آيا به باطل ايمان مى‌آورند و به نعمت خدا كفر مى‌ورزند؟
کلام وحی از ما می پرسد که چطور علیرغم اینکه همه قدرت از آن الله است لیکن باز انسان به "باطل" تمایل دارد و از "حق" که خود الله آنرا برای ما نازل کرده روگردان است؟
اى انسان، چه چيز تو را نسبت به پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته است؟ ﴿سوره الإنفطار: ٦﴾
آیات فوق توجه ما را به "خودسری های" انسان جلب می کند که ریشه در "غرور" نسبت به خداوند دارد. انسانی که بجای اتکاء به کلام الله، سعادتش را در کلام و سخنان دیگر ابنیای بشر جستجو می کند خودسر است. و بواسطه همین غرور و خودسری نصیبش باطل است.