در آیه 103 سوره نساء تصریح شده که چه در زمان جنگ که اطمینان خاطری نیست و چه پس از آنکه اطمینان و امنیت بوجود آمد صلات را برگزار کنید و قطعا این به "اهمیت اقامه صلات" در همه حال حتی در زمانی که امنیت نیست دلالت دارد. چرا که صلات چیزی جز به یادآوردن الله نیست:
فَإِذَا قَضَيْتُمُ الصَّلَاةَ فَاذْكُرُوا اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِكُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنتُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَابًا مَّوْقُوتًا ﴿النساء: ١٠٣﴾
و چون نماز را (در جنگ) به جاى آورديد، الله را ايستاده و نشسته و بر پهلوآرميده، ياد كنيد. پس چون (پس از جنگ) آسوده خاطر شديد، نماز را به پا داريد، زيرا نماز بر مؤمنان، در اوقات معين مقرر شده است.
اینکه در آیه 102 سوره نساء در خصوص محافظت از نمازگزاران هنگام جنگ اشاره شده صرفا بدان معناست که حفظ "جان" انسان مهم است و صلات نباید به گونه ای باشد که جان فرد به خطر بیفتد. بلکه باید محافظانی حاضر باشند که از نمازگزاران در هنگام جنگ محافظت کنند.
در ضمن همانطور که قبلا اشاره شد، چیزی تحت عنوان نماز شکسته یا نماز قضا در آیات قرآن وجود ندارد.