لزوم ایمان به روح و ملائکه بطور صریح در قرآن موجود است:
مَن كَانَ عَدُوًّا لِّلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِّلْكَافِرِينَ ﴿البقرة: ٩٨﴾
هر كه دشمن الله، و ملائک و فرستادگان او، و جبرئيل و ميكائيل است، الله يقينا دشمن كافران است.
آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ ﴿البقرة: ٢٨٥﴾
پيامبر بدانچه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ايمان آورده است، و مؤمنان همگى به الله و ملائک و كتابها و فرستادگانش ايمان آورده‌اند [و گفتند:] «ميان هيچ يك از فرستادگانش فرق نمى‌گذاريم» و گفتند: «شنيديم و گردن نهاديم، پروردگارا، آمرزش تو را [خواستاريم] و فرجام به سوى تو است.»
این ایمان به ملائک و روح از نقطه نظر تعلیمات و آموزه های کتب مقدس بسیار بسیار حائز اهمیت و تاثیرگذار است:
1) اول اینکه قرآن فرموده که ملائک و روح عباد یا بندگان مطلق و تابع الله هستند:
وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلَّا بِأَمْرِ رَبِّكَ لَهُ مَا بَيْنَ أَيْدِينَا وَمَا خَلْفَنَا وَمَا بَيْنَ ذَٰلِكَ وَمَا كَانَ رَبُّكَ نَسِيًّا ﴿مريم: ٦٤﴾
و ما جز به فرمان پروردگارت نازل نمى‌شويم. آنچه پيش روى ما و آنچه پشت سر ما و آنچه ميان اين دو است به او اختصاص دارد، و پروردگارت هرگز فراموشكار نبوده است.
2) دوم اینکه قرآن فرموده که حتی ملائک و روح را نیز نمی توانید بعنوان "ارباب" اتخاذ کنید.
وَلَا يَأْمُرَكُمْ أَن تَتَّخِذُوا الْمَلَائِكَةَ وَالنَّبِيِّينَ أَرْبَابًا أَيَأْمُرُكُم بِالْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿آل‌عمران: ٨٠﴾
و شما را فرمان نخواهد داد كه ملائک و پيامبران را به اربابی بگيريد. آيا پس از آنكه مسلمان شدید شما را به کفر امر کند؟
درسی که از این آیه مشخص می شود آن است که اگر ملائک عرش یا پیامبران الله ارباب نیستند، یقینا اولی الامر بهیچ وجه نمی تواند ارباب باشد!
3) و سوم اینکه قرآن صریحا فرموده که در قیامت حتی روح و ملائکه نیز اذن سخن گفتن و شفاعت کردن را ندارند مگر آنچکه الله به ایشان اذن بدهد و الله برای گفتن مقرر فرماید:
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَن وَقَالَ صَوَابًا ﴿النبإ: ٣٨﴾
روزى كه «روح» و ملائک به صف مى‌ايستند، و سخن نگويند، مگر كسى كه خدای رحمان به او رخصت دهد، و سخن مقرر را گويد.
درسی که می گیریم آن است که اگر روح و ملائکه در روز قیامت تکلم نمی کنند مگر آنچکه الله مقرر کرده، پس چطور شیادان حرفه ای با ساختن دعای "اشفع لنا عند الله" از اسامی خودساخته خود طلب شفاعت و حاجت می کنند!؟؟؟
پس ملاحظه می کنید که تک تک این آیات درسهای متعددی در حوزۀ تعلیمات دین اسلام را با خود حمل می کنند که بسیار حائز اهمیت می باشند. عملکرد این آموزه ها از آنجهت است که مدافع انسان در برابر هجمه های شیطانی و دروغ های شیادان و کافران می باشد.