ترکیب اذن اساسا به عملکرد به گوش کسی رساندن، خبر دادن دلالت دارد:
وَأَذِّن فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ ﴿الحج: ٢٧﴾
و بگوش برسان در بین مردم به جهت حج، بیایند پیش تو پیاده و سوار بر شتر، سوی تو آیند از هر راه دوری
اما در قرآن چیزی بنام اذان مقرر نشده و در آیه 9 سوره جمعه نیز سخن از ندا کردن یا بانگ برآوردن برای صلات است که این بصورت قراردادی در هر جامعه ای می تواند متغیر باشد (صدای طبل، ناقوس، آیات قرآن یا ذکری توحیدی یا هر قرارداد دیگری).
متاسفانه عباراتی که امروز در اذان شیعه به گوش می رسد، شعارهایی کافرانه و مطلقا شرک آلود اند و اهل سنت نیز بی خود و بدون هیچ دلیلی از کتاب بر روی یک سری عبارات سنتی خود اصرار می ورزند.