با توجه به ضمیر دوم شخص که اشاره به شخص محمدنبی نموده است مشخص است که منظور آیاتی است که بواسطه رسالت محمد بر او نازل می شوند. قرآن فرموده که افراد کم ایمان از اهل کتاب برهان قرآنی پروردگار را قبول نخواهند کرد و در همان آیه فرموده که حتی ایشان در بین خود نیز دارای اختلاف پیرامون قبله هستند، مسلما به این خاطر که از هوای نفس بجای آیات وحی تبعیت می کنند:
وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ بِكُلِّ آيَةٍ مَّا تَبِعُوا قِبْلَتَكَ وَمَا أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُم بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًا لَّمِنَ الظَّالِمِينَ ﴿البقرة: ١٤٥﴾
و اگر هر گونه نشانه ای براى اهل كتاب بياورى [باز] قبله تو را پيروى نمى‌كنند، و تو [نيز] پيرو قبله آنان نيستى، و خود آنان پيرو قبله يكديگر نيستند، و پس از علمى كه تو را [حاصل] آمده، اگر از هوسهاى ايشان پيروى كنى، در آن صورت جداً از ستمكاران خواهى بود.
اثبات می شود که شقاق و اختلاف تنها وقتی بوجود می آید که بغیر از کلام وحی از چیز دیگری نیز تبعیت کنیم.