مطابق آیه 36 سوره توبه مبداء تقویم و مبنای شمارش ماه های هر سال، از روز خلقت آسمان ها و زمین بنیان گذاری شده است:
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ ﴿التوبة: ٣٦﴾
همانا تعداد ماه ها نزد الله دوازده ماه است در کتاب خدا روزی که آفرید آسمانها و زمین را از آنها است چهار ماه حرام، این است آئین استوار پس ستم نکنید در آنها خویش را و پیکار کنید مشرکان را همگی چنانکه پیکارتان کنند همگی و بدانید که الله است با پرهیزکاران
بدین ترتیب آن مبداء و آن نقطه آغازینی که هر سال را به دوازده قسمت تقسیم می کند از روز خلقت آسمان ها و زمین ایجاد شده است.
در تورات مقدس می فرماید:
و خدا گفت: «نیرها در فلک آسمان باشند تا روز را از شب جدا کنند و برای آیات و زمانها و روزها و سالها باشند (تورات صحیفه پیدایش فصل 1 آیه 14)
ملاحظه شد که در آیات صحیفه پیدایش از تورات نیز هدف از خلقت و قرار گرفتن نورها در آسمان شمارش زمانها و روزها و سالها عنوان شده است. بدین ترتیب مبداء و نقطه آغازینی که هر سال را به دوازده ماه تقسیم می کند از روز خلقت آسمان ها و زمین ایجاد شده است.