در لسان وحی کلمات دارای عملکرد می باشند. این بدان معناست که واژگانی چون "یهوه" و "الله" برچسب یا مارک نیستند بلکه در هر دو کتاب وحی دارای عملکرد هستند. به زبان دیگر، یهوه نامیده شدن خدا یا الله نامیده شدن خدا از روی عملکرد مد نظر در آن فراز یا آیات کلام وحی است. حال به نکات ذیل توجه فرمایید:
1) خداوند با نام یهوه بر آدم، لامک پدر نوح، نوح، نمرود، اقوام پس از نوح، ابراهیم، اسحاق، یعقوب ظاهر شده است و در کتاب پیدایش آیات بسیاری برای تک تک موارد فوق موجود است. بنابراین، اسم یهوه فقط مختص به تورات نیست بلکه خداوند از زمان آدم با همین اسم بر بشریت ظاهر شده است.
2) واژه یهوه از ریشه هوه می آید که در صرف "اهوه" ، "تهوه" و در نهایت "یهوه" شکل میگیرد که به معنای "او هست" می باشد. اما از آنجا که فعل ناقص است در زبان فارسی آن را اینطور ترجمه میکنند:
یهوه = او بود، هست و خواهد بود (فعل ناقص به کاری که پایان نپذیرفته دلالت دارد و لذا شامل همه زمانهاست)
بنابراین، یهوه یک برچسب یا نامی بی معنا نیست. بلکه واژه ای است که به عملکردی مشخص دلالت دارد که همان جاودانه بودن و قائم بودن خداوند است که در قرآن به دفعات به این مشخصه پروردگار اشاره شده است.
وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنكُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ ﴿الحجر: ٢٤﴾
و به يقين، پيشينيان شما را شناختهايم و آيندگان [شما را نيز] شناختهايم.
3) معنای واژۀ الله قبلا در این پست تشریح شده است.
نتیجه:
استحضار داشته باشید که در مطالعه کلام وحی، کلمات دارای عملکرد هستند و این عملکردها در خود لسان وحی به تفصیل تشریح شده است. بنابراین، چنانچه این عملکردها حذف شوند، از کلام هیچ چیزی الا مجموعه ای از فونت های تهی از معنا باقی نمی ماند. این در حالی است که آیات متعدد تورات و قرآن به تشریح عملکرد یهوه و الله پرداخته و این اسامی که همان خصوصیت های خداوند می باشد را توضیح داده اند. از اینروست که می فرماید:
قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ أَيًّا مَّا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا ﴿الإسراء: ١١٠﴾
بگو: «الله را بخوانيد يا رحمان را بخوانيد، هر كدام را بخوانيد، براى او اسامی نيكوتر است.» و نمازت را به آوازِ بلند مخوان و بسيار آهستهاش مكن، و ميان اين [و آن] راهى [ميانه] جوى.