قلب لانۀ کلام است که از دهان خارج می شود. در آیات قرآن و کتب من قبل، کلام و قلب با هم ارتباط مستقیم دارند:
وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ لَوْلَا يُكَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِينَا آيَةٌ كَذَٰلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ ﴿البقرة: ١١٨﴾
افراد نادان گفتند: «چرا الله با ما سخن نمى‌گويد؟ يا براى ما معجزه‌اى نمى‌آيد؟» كسانى كه پيش از اينان بودند [نيز] مثل همين گفته ايشان را مى‌گفتند. قلب هایشان به هم مى‌ماند. ما نشانه‌ها[ى خود] را براى گروهى كه يقين دارند، نيك روشن گردانيده‌ايم.
در آیات فوق قلوب شبیه بهم دلیل گفتار و سخنان شبیه بهم معرفی شده است.
پیرامون سوره احزاب آیه 4:
مسلمین نباید رول و نقشی که الله برای اطرافیان مشخص نموده را تغییر دهند. در آیه تاکید کرده که نباید بطور زبانی زنانشان را مادر خطاب کنند یا نباید فرزندخواندگانشان را فرزند خود بدانند. این بدان معناست که احساس یک مسلمان در قلبش نسبت به افراد باید همان باشد که به زبان بیان می کند و نباید دوگانگی وجود داشته باشد. چرا که انسان یک "جوف" (انتقال دهنده به زبان) دارد و لذا کلامی که از زبان خارج می شود نیز باید با آن قلب منطبق باشد و الله به ما تعلیم می دهد که کلام خود را تصحیح کنیم تا قلب های ما نیز تصحیح گردند.