دایرۀ دین محدود به آیاتی است که الله در کتاب برای ما نازل کرده است، نه چیزی فراتر و نه چیزی کمتر:
بر کلامی که من به شما امر می‌فرمایم چیزی میفزایید و چیزی از آن کم منمایید، تا اوامر یهوه خدای خود را که به شما امر می‌فرمایم، نگاه دارید (تورات صحیفه تثنیه فصل 4 آیه 2)
بنابراین مطابق آیات کلام وحی مبنای رستگاری، دستورات پروردگار است نه قوانین دست ساز بشر که از کشوری به کشور دیگر متفاوت است:
اتَّبِعُوا مَا أُنزِلَ إِلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ وَلَا تَتَّبِعُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ قَلِيلًا مَّا تَذَكَّرُونَ ﴿الأعراف: ٣﴾
تبعیت کنید از آنچه از جانب الله بر شما نازل شده و از اولیایی بغیر از الله تبعیت نکنید، چه اندک پند میگیرید!
بطوریکه قرآن می فرماید:
... وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ ﴿المائدة: ٤٤﴾
... و هر کس که بر اساس آنچه الله نازل کرده حکم نکند پس ایشان همان کافران هستند
نتیجه
مبنای رستگاری در دنیا و آخرت، دستورات الله در کلام وحی است نه قوانین دست ساز بشر. بدیهی است که اگر قانونی در هر نقطه ای از این زمین، در تخالف با آیات کلام وحی باشد، باید از آن اعراض نمود. اما اطاعت از قوانینی که مربوط به دایرۀ دستورات آیات وحی نمی شوند، بدیهی است که بلا اشکال است. چرا که آن قوانین هیچگونه تخالف و تناقضی با رهنمودهای کلام وحی ندارند و هر کس بنا به کشوری که در آن زندگی می کند، از آنها تبعیت می کند. بنابراین، ملاک و ترازوی تشخیص اینکه کدام حکم با دین در تناقض است، صرفا آیات پروردگار در کتاب هایش است، نه چیزی غیر.